Ustawianie uprawnień w systemie Linux

W systemach operacyjnych opartych na systemie Linux istnieje narzędzie do konfigurowania uprawnień, które umożliwia podział praw dostępu między kontami. Z tego powodu nałożone jest ograniczenie dostępu do niektórych plików, katalogów lub aplikacji. Istnieją trzy rodzaje takich praw - czytaj, pisz i wykonuj. Każdy z nich można edytować oddzielnie dla każdego użytkownika zarejestrowanego w systemie operacyjnym za pomocą specjalnych narzędzi. Rozważone zostaną dalsze dwie metody konfiguracji wymienionych parametrów.

Treść

Konfigurowanie praw dostępu w systemie Linux
- Metoda 1: Menedżer plików
- Metoda 2: polecenie chmod

Konfigurowanie praw dostępu w systemie Linux

Omawiane dziś metody są odpowiednie dla wszystkich dystrybucji Linuksa, ponieważ są uniwersalne. Chyba że pierwsza metoda będzie niedostępna dla użytkowników, którzy nie mają zainstalowanego menedżera plików, a system jest zarządzany wyłącznie za pośrednictwem konsoli. W takim przypadku zalecamy natychmiast przejście do drugiej opcji, w której szczegółowo opisano działanie polecenia chmod . Inni użytkownicy, którzy aktywnie współdziałają z interfejsem graficznym systemu, powinni poświęcić czas na dwie metody, ponieważ mają nieco inne możliwości konfigurowania dostępu.

Zanim zaczniesz analizować metody, upewnij się, że wymagana liczba użytkowników jest obecna w systemie. Jeśli wiesz, że kilka osób będzie miało dostęp do komputera, każda osoba powinna utworzyć własne oddzielne konto, a następnie przystąpić do przydzielania praw dostępu. Szczegółowy przewodnik na ten temat można znaleźć w naszym innym artykule pod następującym linkiem.

Zobacz także: Dodawanie nowego użytkownika do Linuksa

Metoda 1: Menedżer plików

Prawie każdy, kto kiedykolwiek korzystał z komputera, natknął się na pracę menedżera plików. Nie tylko nawiguje po folderach i uruchamia pliki, ale także zawiera dodatkowe narzędzia do edycji obiektów i wykonywania z nimi innych czynności. Nie będziemy dotykać wszystkich szczegółów dzisiaj, ale zajmiemy się tylko wyświetlaniem przywilejów i ograniczeń. Należy zauważyć, że różne menedżery mogą być instalowane w dystrybucjach, wszystkie różnią się interfejsem, ale ogólnie struktura pozostaje podobna. Weźmy na przykład standardowe rozwiązanie dla Ubuntu - Nautilus.

Uruchom menedżera plików, znajdź wymagany plik lub folder, kliknij obiekt prawym przyciskiem myszy i wybierz „Właściwości” . Jeśli nie możesz znaleźć elementu, skorzystaj z wbudowanej funkcji wyszukiwania, która pozwoli Ci znaleźć plik według nazwy, formatu, daty utworzenia lub modyfikacji.

Po pierwsze, porozmawiajmy o przywilejach do oddzielnego katalogu. Spójrz na kartę „Prawa” . Tutaj znajduje się aktualny właściciel, a poniżej pola z dostępem dla grup i indywidualnych użytkowników. Wystarczy rozwinąć wyskakujące okna i wybrać tam odpowiednią opcję uprawnień. Na przykład właściciel może domyślnie tworzyć i usuwać pliki, ale można ustawić limit tych procedur, pozostawiając tylko dozwolone odczyty.

W zakładce „Folder publiczny sieci lokalnej” publikowane są katalogi dla domowej grupy urządzeń zawartych w sieci. Oznacza to, że po kliknięciu „Opublikuj ten folder” inni użytkownicy podłączeni do sieci lokalnej będą mogli go zobaczyć.

Gdy przejdziesz do właściwości oddzielnego pliku, zobaczysz nieco inne uprawnienia, ale generalnie ich użycie pozostaje takie samo jak w przypadku z katalogiem. Należy pamiętać, że opcja „Zezwól na wykonanie pliku jako program” została dodana na dole - aktywuj go, jeśli to konieczne, aby inni użytkownicy mogli rozpocząć wykonywanie tego obiektu.

Oczywiście ustawienia obecne w menedżerze plików pozwalają szybko i bezproblemowo edytować prawa dostępu do obiektów, jednak czasami zestaw funkcji jest dość ograniczony, a niektórzy użytkownicy potrzebują bardziej elastycznej konfiguracji. W takiej sytuacji zalecamy skorzystanie z następującej metody.

Metoda 2: polecenie chmod

Użytkownicy, którzy już napotkali na wykonanie pewnych zadań w systemach operacyjnych Linux, prawdopodobnie wiedzą, że większość wszystkich działań jest wykonywana za pośrednictwem klasycznej konsoli przy użyciu różnych poleceń. Edycja uprawnień do plików i folderów nie jest wyjątkiem, a wbudowane narzędzie chmod jest do tego przydatne.

Składnia Chmoda

Każde polecenie ma własną składnię - zestaw opcji i parametrów zapisanych w określonej kolejności, aby wskazać wykonanie niezbędnych działań. Następnie sekwencja wejściowa będzie taka: chmod + опции + права + название объекта или путь к нему . Aby uzyskać szczegółowe informacje na temat używania chmod , przeczytaj konsolę. Możesz uruchomić go za pomocą menu lub kombinacji klawiszy Ctrl + Alt + T.

W Terminalu należy zarejestrować chmod --help i nacisnąć klawisz Enter . Następnie oficjalna dokumentacja zostanie wyświetlona w domyślnym języku, co pomoże zrozumieć podstawy narzędzia. Nadal jednak podajemy bardziej szczegółowy opis wszystkich opcji i praw.

Prawa dostępu

Jak już wiesz z powyższych informacji, w Linuksie istnieją trzy typy praw - odczyt, zapis i wykonywanie. Każdy z nich ma swoje własne oznaczenie literowe w chmod , które powinno być używane podczas pracy z poleceniem.

r - czytanie;
w - zapis;
x - wykonanie;
s - wykonanie w imieniu administratora. To prawo jest opcjonalne i obejmuje uruchamianie programów i skryptów z głównego konta (w przybliżeniu, za pomocą polecenia sudo ).

W pierwszej metodzie zauważalne jest, że we właściwościach elementu ustawień są podzielone dla każdej grupy użytkowników. Są też trzy z nich, a w chmod są one zdefiniowane następująco:

u - właściciel obiektu;
g jest grupą;
o - inni użytkownicy;
a - wszyscy użytkownicy wymienieni powyżej.

Ponadto dany zespół akceptuje prawa w postaci liczb. Liczby od 0 do 7 wskazują konkretny parametr:

0 - brak praw;
1 - wyłącznie wykonanie;
2 - tylko nagrywanie;
3 - wydajność i nagrywanie razem;
4 - tylko do odczytu;
5 - czytanie i wykonywanie;
6 - czytaj i pisz;
7 - wszystkie prawa razem.

Wszystkie te parametry są takie same dla poszczególnych plików i katalogów. Podczas przypisywania uprawnień należy najpierw określić numer właściciela, a następnie grupę i na końcu pozostałych użytkowników. Wtedy wartość przyjmie postać, na przykład 744 lub 712 . Jedno lub więcej z tych praw jest wprowadzanych po zapisaniu opcji w narzędziu, więc powinny być również szczegółowo zbadane.

Opcje

Uprawnienia odgrywają główną rolę podczas używania polecenia chmod , jednak opcje pozwalają na bardziej elastyczne konfigurowanie poprzez ustawienie dodatkowych parametrów. Najpopularniejsze oznaczenia opcji to:

-c - wyświetla informacje o wszystkich zmianach po aktywacji polecenia;
-f - wyklucza wyświetlanie wszystkich powiadomień o błędach;
-v - pokazuje wszystkie informacje po aktywacji polecenia;
--reference - wybierz maskę praw z określonego pliku;
-R - aktywacja rekurencji. W takim przypadku te prawa zostaną zastosowane do wszystkich plików i folderów w określonym katalogu;

Teraz znasz składnię i główną notację używanego dziś narzędzia o nazwie chmod . Pozostaje tylko zapoznać się z dodatkowymi użytecznymi informacjami, które uprościją proces edycji praw, a także poznać popularne przykłady zespołu.

Dodatkowe działania

Aby zwiększyć wygodę pracy w „Terminalu”, użytkownik będzie musiał użyć kilku dodatkowych poleceń, które optymalizują implementację kolejnych działań. Na przykład po uruchomieniu możesz zarejestrować cd /home/user/folder , gdzie / home / user / folder jest ścieżką warunkową do wymaganego folderu. Po aktywowaniu tego polecenia, przejdzie ono do określonego katalogu i wszystkie kolejne akcje będą przez niego wykonywane. Eliminuje to konieczność wprowadzania pełnej ścieżki do pliku lub folderu w przyszłości (oczywiście, jeśli znajdują się one w lokalizacji, w której dokonano przejścia).

Należy to zauważyć, a ls z opcją - -l . To narzędzie umożliwia przeglądanie bieżących ustawień praw dostępu do obiektu. Na przykład wynik -rw-rw-r- oznacza, że właściciel będzie mógł odczytać i edytować plik, grupa zrobi to samo, a inni użytkownicy będą tylko czytać. (Wszystkie oznaczenia odpowiadają opisanym powyżej prawom dostępu). Szczegóły dotyczące działania komendy ls w systemie Linux opisano w naszym innym artykule pod następującym linkiem.

Zobacz także: Przykłady poleceń systemu Linux

Przykłady poleceń

Na koniec chciałbym podać kilka przykładów użycia narzędzia, aby użytkownicy nie mieli już pytań dotyczących składni polecenia i jego użycia. Zwróć uwagę na następujące linie:

chmod a+r File_Name - dodaj wszystkie prawa do odczytu pliku;
chmod ax File_Name - zabiera prawa do wykonania obiektu;
chmod a+r File_Name - dodaj uprawnienia do odczytu i zapisu;
chmod -R u+w,go-w Folder_Name - włącz rekursję (użyj polecenia dla całego katalogu i jego zawartości), dodaj prawo zapisu dla właściciela i usuń dostęp do zapisu dla innych użytkowników.

Jak widać, znaki + i - oznaczają prawa do dodawania lub odbierania . Są one określone wraz z opcjami i uprawnieniami bez spacji, a następnie nazwą pliku lub pełną ścieżką do niego.

Dzisiaj dowiedziałeś się o dwóch metodach ustawiania uprawnień w systemie operacyjnym opartym na jądrze Linux. Metody te są uniwersalne i odpowiednie dla wszystkich dystrybucji. Przed aktywacją każdego polecenia zdecydowanie zalecamy upewnienie się, że nie tylko poprawna jest składnia, ale także nazwy plików i ścieżki do nich.

Zobacz także: Często używane polecenia w terminalu Linux