Użycie warunkowych formuł z funkcjami w Microsoft Excel

Przykład funkcji I

Zacznijmy od analizy funkcji logicznej w Excel, która ma najprostsze oznaczenie — I. Jest używana do tworzenia formuł warunkowych, w których wyrażenia logiczne odnoszące się do jednej lub kilku komórek są sprawdzane pod kątem zgodności. Jeśli spełniają wszystkie podane kryteria, wynikiem jest PRAWDA.

1. Jak zwykle, na początku należy zadeklarować funkcję, wpisując =I.
2. Nie zapomnij umieścić otwierających i zamykających nawiasów, aby później nie wystąpiły problemy z poprawnością zapisu funkcji.
3. Dla funkcji warunkowej I należy wskazać wartość logiczną związaną z komórką. Można to zrobić, po prostu klikając na potrzebną wartość po zadeklarowaniu funkcji.
4. Następnie zadaj wartość logiczną: na przykład, komórka C3 powinna być mniejsza niż 424, co zapisuje się jako C3<424.
5. Wstaw znak ";", oddzielający argumenty, a następnie wpisz taką samą wartość logiczną, ale z innym warunkiem. Kontynuuj wskazywanie argumentów w ten sam sposób, nie zapominając o podanym separatorze. Gdy wszystkie warunki logiczne są zapisane, naciśnij Enter w celu potwierdzenia funkcji.
6. Jeśli wartość wskazanej komórki odpowiada wszystkim podanym wartościom, w tabeli wyświetli się "PRAWDA".
7. Wprowadź niewielkie korekty do samej formuły, aby uzyskać "FAŁSZ". Taki wynik pojawia się, jeśli przynajmniej jedno z podanych wyrażeń nie jest zgodne z rzeczywistością.

Zrozumienie, w jakich przypadkach potrzebna jest funkcja I, nie sprawi trudności nawet nowicjuszowi, który po raz pierwszy tworzy swoją tabelę w Excelu.Z pisaniem argumentów również nie powinno być żadnych problemów, ponieważ się powtarzają i nie mają żadnych nowości w zapisie.

Przykład funkcji LUB

Jeśli właśnie stworzona formuła warunkowa przy funkcji logicznej I zakładała zgodność wszystkich wskazanych argumentów, to oczywiste, że LUB zwróci PRAWDA przy obecności przynajmniej jednego. Stworzenie takiej formuły może być przydatne w sytuacjach, gdy istnieje kilka kryteriów oceny określonych wartości, z których część jest zadowalająca. Pisanie formuły z funkcją LUB odbywa się dokładnie tak samo, jak w poprzedniej wersji.

1. Zadeklaruj =LUB() i przesuń kursor do wnętrza nawiasów okrągłych.
2. Ręcznie wpisz komórkę dla wyrażenia logicznego lub kliknij na nią w tabeli.
3. Ustal pierwszą wartość logiczną i wstaw separator argumentów.
4. Zrób to samo z drugą i kolejnymi wartościami logicznymi, nie zapominając o oddzieleniu każdego argumentu.
5. Na następnym zrzucie ekranu widać, że wartość wybranej komórki spełnia tylko jeden argument, co oznacza, że na ekranie pojawi się PRAWDA.

Wartość FAŁSZ pojawia się tylko w sytuacjach, gdy żadne z podanych wyrażeń logicznych nie odpowiada liczbie lub tekstowi w komórce.

Przykład funkcji NIE

Ostatnia funkcja — NIE — zwraca PRAWDA tylko w tych przypadkach, gdy wskazana wartość logiczna nie odpowiada komórce, co jest oczywiste z samej nazwy funkcji.

1. Jej zapis również zaczyna się od =NIE(), tak jak to ma miejsce we wszystkich funkcjach.
2. Następnie wpisz wartość logiczną, używając wszelkich operacji matematycznych, które są potrzebne przy obliczeniach.
3. Po potwierdzeniu zwróć uwagę na wynik. Logicznym jest, że przyjęta przez nas suma z pewnością nie odpowiada 100 000, dlatego formuła zwróci PRAWDA.
4. Jeśli podamy dokładną sumę, wyrażenie logiczne będzie poprawne.Odpowiednio, nie nadaje się do NIE i pojawi się KŁAMSTWO.

Użycie warunkowych formuł przy pracy z tekstem

Opisane powyżej przykłady dotyczyły tylko liczb, jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby używać ich również przy porównywaniu tekstu. Oczywiste jest, że tutaj pasuje tylko "=", ponieważ jeden napis nie może być większy ani mniejszy od drugiego, jeśli nie mówimy o liczbie znaków.

1. Zacznijmy od już znanej funkcji I, zapis tekstu w której wygląda mniej więcej tak =I(A2="Styczeń"). Nie zapominajcie, że tekst zawsze należy umieszczać w podwójnych cudzysłowach.
2. Dla tej funkcji potrzebne są co najmniej dwie wartości logiczne, dlatego dodaj drugi argument z dokładnie takim samym zapisem, nie zapominając o wstawieniu przed nim separatora.
3. Widzimy, że dwa wskazane napisy odpowiadają tym, które są podane w komórkach, dlatego pojawia się PRAWDA. Jeśli chociaż jedna z nich będzie fałszywa, wynik się zmieni.
4. Nie można tego powiedzieć o LUB, ponieważ tutaj, jak już wiecie, PRAWDA jest wyświetlana nawet przy jednym dopasowaniu z kilku, a zapis takiej formuły ma postać =LUB(A2="Październik";A3="Luty"). Musicie tylko zmienić komórki i tekst.
5. Na następnym zrzucie ekranu wyraźnie widać, że z formuły pasuje tylko jeden napis, ale mimo to pojawia się zadowalający wynik.
6. Osobno należy wspomnieć o NIE, ponieważ tutaj można wskazać tylko jedno wyrażenie logiczne, dlatego przy próbie podania większej liczby argumentów na ekranie pojawi się błąd.

Łączenie I / LUB / NIE z JEŚLI

Spośród wszystkich warunkowych formuł, które są w Excelu, nie omówiliśmy tylko JEŚLI. Tę funkcję opisuje inny nasz autor w pełnej instrukcji pod linkiem poniżej.

Szczegóły: {innerlink id='2370', txt='Użycie operatora "JEŚLI" w Microsoft Excel'}

Najczęściej I, LUB lub NIE są używane właśnie w połączeniu z JEŚLI, aby uzyskać wskazane przez użytkownika ręcznie wartości fałszywe i prawdziwe.Rozważmy przykład tylko na I, ponieważ zapis pozostałych funkcji jest wam już znany i z deklaracją ich wewnątrz JEŻELI nie będzie trudności.

1. Na początek zadeklaruj =JEŻELI() i aktywuj kursor wewnątrz nawiasów okrągłych.
2. Od razu napisz I() i nie zapomnij o tych nawiasach, aby później nie musieć ich wszystkich zamykać po skonstruowaniu formuły.
3. Dla I przypisz kilka argumentów, które powinny spełniać prawdę.
4. Po nawiasach I wstaw ";", co oznacza zamknięcie pierwszego argumentu.
5. Napisz wartość, która ma być wyświetlana przy prawdzie, a jeśli to tekst, koniecznie zamknij go w cudzysłowach.
6. Ponownie wstaw separator argumentów i podaj wartość fałszu.
7. Po naciśnięciu klawisza Enter, formuła natychmiast wyświetli wynik. Na następnym zrzucie ekranu widać, że wszystkie wyrażenia spełniają I, dlatego JEŻELI wyświetli podaną wartość prawdy.